Tajemnicze paski na obcym świecie, które są „niczym w naszym Układzie Słonecznym”, w końcu wyjaśnione przez naukowców

Naukowcy w końcu wyjaśnili „paski tygrysa” pokrywające powierzchnię tajemniczego księżyca Enceladus.

SaturnLodowaty księżyc jest dla naukowców jednym z najciekawszych miejsc w Układzie Słonecznym. Jest nie tylko jednym z głównych kandydatów do życia w życiu pozaziemskim – z powodu oceanu, który kryje się pod jego powierzchnią – ale także dlatego, że pozostaje tak tajemniczy.

Jedną z tych tajemnic są cztery pasy pokrywające jej biegun południowy, które są jak żadne inne znane w naszym Układzie Słonecznym. Teraz naukowcy odkryli fizykę kryjącą się za szczelinami, które otwierają się i wylewają wodę oceaniczną z lodowej powierzchni i tworzą te paski.

Naukowcy nawet nie wiedzieli, że Enceladus miał paski aż do niedawna NasaMisja Cassini przeleciała obok Saturna i podobnie jak Enceladus.

„Po raz pierwszy zobaczył je Cassini na Saturnie, paski te są niczym innym niż znanym w naszym Układzie Słonecznym” – wyjaśnił główny autor Hemingway. „Są równoległe i równomiernie rozmieszczone, około 130 kilometrów długości i 35 kilometrów od siebie.

„To, co czyni je szczególnie interesującymi, polega na tym, że nieustannie wybuchają lodem wodnym, nawet gdy mówimy. Żadne inne lodowe planety lub księżyce nie mają czegoś podobnego do nich”.

Astronomowie nie wiedzieli, dlaczego paski powstają tylko na biegunie południowym, a także dlaczego są tak równomiernie rozmieszczone na tej powierzchni.

„Chcemy wiedzieć, dlaczego erupcje są zlokalizowane na biegunie południowym, a nie w jakimś innym miejscu na Enceladusie, jak te erupcje mogą być utrzymywane przez długi czas i wreszcie, dlaczego erupcje te powstają z regularnie rozmieszczonych pęknięć”, powiedział Max Rudolph , asystent profesora nauk o ziemi i planetach na University of California, Davis.

Jednym z przełomów było uświadomienie sobie, że w tym biegunie południowym nie było nic specjalnego. Paski mogły uformować się na obu końcach księżyca, ale najpierw otworzyły się południe.

Innym ważnym przełomem było odkrycie, że kiedy pęknięcia powstały na powierzchni, woda oceanu wytrysnęła z pozostawionej szczeliny. Dzięki temu trzy kolejne szczeliny ułożyły się równo na powierzchni.

Odkrycia dokonano za pomocą modelowania numerycznego, co pozwoliło naukowcom zrozumieć siły działające na lodową powłokę otaczającą Enceladusa.

Mały księżyc jest przyciągany przez grawitację Saturna, która wywiera siły pływowe na Enceladusa. To z kolei oznacza, że ​​jest on ogrzewany i chłodzony, a siła jest szczególnie silna na biegunach.

Jak to się dzieje, woda zestala się w lód pod zewnętrzną powłoką, uważają naukowcy. To z kolei oznacza, że ​​zwiększa objętość, popychając w górę, tzn. Aż pęknie.

Te pęknięcia są otwarte, ponieważ woda pod nimi jest ciągle zalewana, więc nie może zamarznąć.

Gdy woda wylewa się z tych pęknięć, spada z powrotem jak lód, który gromadzi się na krawędzi szczeliny i obciąża ją. Oznacza to, że pokrywa lodowa napina się, co doprowadziło do zgrabnych pęknięć w odległości około 20 mil, twierdzą naukowcy.