Skamieniałe pozostałości 90-letniego lasu deszczowego odkrytego pod lodem antarktycznym

Skamieniałe szczątki „nieoczekiwanego” klimatu Las deszczowy które wzrosły 90 milionów lat temu na zachodzie Antarktyda zostały odkryte przez naukowców.

Analiza rdzeni osadów pobranych z zachodniego szelfu Antarktydy ujawniła gleby leśne, korzenie, pyłki i zarodniki, wskazując, że na kontynencie panował „wyjątkowo ciepły klimat” w połowieKreda okres kiedy dinozaury wędrował po Ziemi.

Międzynarodowy zespół naukowców powiedział, że lasy deszczowe na Antarktydzie przypominałyby lasy Nowa Zelandia dzisiaj.

Środkowa kreda była najcieplejszym okresem w ciągu ostatnich 140 milionów lat. Poziomy mórz były o 170 metrów wyższe niż obecnie, a temperatury na powierzchni morza w tropikach sięgają nawet 35 stopni Celsjusza.

Do tej pory niewiele wiadomo o warunkach środowiskowych na południe od koła polarnego, twierdzili naukowcy.

Dowody na to, że lasy deszczowe Antarktydy pochodzą z rdzenia osadu pobranego z dna morskiego w pobliżu zachodniego lodowca Pine Island na zachodzie kontynentu w 2017 roku.

„Podczas wstępnych ocen na statku niezwykłe zabarwienie warstwy osadu szybko przykuło naszą uwagę; wyraźnie różniła się od warstw powyżej ”, powiedział pierwszy autor badania dr Johann Klages, geolog z Centrum Badań Polarnych i Morskich im. Alfreda Wegenera w Helmholtz w Niemczech.

Zespół CT zeskanował rdzeń osadu i znalazł to, co opisali jako „fascynującą gęstą sieć korzeni rozprzestrzeniających się po całej warstwie gleby”.

Powiedzieli, że 90-letnia gleba jest tak dobrze zachowana, że ​​zawiera niezliczone ślady pyłku, zarodników, resztek roślin kwiatowych, a badacze mogli nawet dostrzec poszczególne struktury komórkowe.

Współautor profesor Ulrich Salzmann, paleoekolog z Northumbria University w Wielkiej Brytanii, wykorzystał zachowane pyłki i zarodniki do odtworzenia roślinności i klimatu w przeszłości.

Powiedział, że proces rekonstrukcji przeszłych środowisk i klimatów był podobny do pracy nad ogromną układanką, która ostatecznie ujawniła niesamowicie szczegółowy obraz dawnego krajobrazu Antarktydy.

„Szczególnie fascynujące było zobaczenie dobrze zachowanego zróżnicowanego pyłku kopalnego i innych resztek roślinnych w osadach zdeponowanych około 90 milionów lat temu w pobliżu bieguna południowego” – powiedział.

„Liczne resztki roślin wskazują, że wybrzeże zachodniej Antarktydy było wówczas gęstym umiarkowanym, bagnistym lasem, podobnym do lasów znalezionych obecnie w Nowej Zelandii”.

Po połączeniu analiz międzynarodowy zespół badawczy znalazł dowody na istnienie łagodnego klimatu około 500 mil od Bieguna Południowego, z roczną średnią temperaturą powietrza około 12 ° C.

Średnie temperatury letnie wynosiły 19 ° C, a temperatury wód w rzekach i bagnach sięgały nawet 20 ° C. Stało się to pomimo czteromiesięcznej nocy polarnej, co oznacza, że ​​przez jedną trzecią każdego roku nie było w ogóle życiodajnego światła słonecznego. Odkryli również, że ilość i intensywność opadów na zachodniej Antarktydzie była podobna do tej w roku Walia dzisiaj.

Naukowcy stwierdzili, że takie warunki klimatyczne można osiągnąć jedynie dzięki gęstej pokrywie roślinności na kontynencie antarktycznym i braku większych pokryw lodowych w regionie bieguna południowego.

Badanie ujawniło również dwutlenek węgla stężenie w atmosferze było również znacznie wyższe niż wcześniej szacowano.

Współautor, modelarz klimatu profesor Gerrit Lohmann z niemieckiego Instytutu Alfreda Wegenera powiedział: „Przed naszym badaniem ogólne założenie było takie, że globalne stężenie dwutlenku węgla w kredzie wynosiło około 1000 ppm [parts per million.] Ale w naszych eksperymentach modelowych osiągnięcie poziomów średnich temperatur na Antarktydzie wymagało od 1120 do 1680 ppm. ”

Jako takie, badanie pokazuje zarówno ogromną moc dwutlenku węgla z gazów cieplarnianych, jak i zasadnicze efekty chłodzenia dzisiejszych pokryw lodowych, powiedział zespół.

Badanie poinformuje naukowców pracujących nad zrozumieniem, co spowodowało tak gwałtowne ochłodzenie klimatu, co pozwoliło na powstanie pokryw lodowych, które widzimy dzisiaj.

Badanie było opublikowane w czasopiśmie Natura.