Mount St Helens: Jak erupcja pary i popiołu otworzyła „NOWY krater na szczycie góry” | Nauka | Aktualności

Rankiem 18 marca 1980 r. Mount St Helens wybuchł w amerykańskim stanie Waszyngton po wulkanie „Otrząsnął się” zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Wydarzenie, które mierzyło 5 w Volcanic Explosively Index, zostało uznane za najbardziej katastrofalne we współczesnej historii USA. Ogromna kolumna materiału wulkanicznego wzrosła o 80 000 stóp do atmosfery i osadziła popiół w 11 stanach, zabijając co najmniej 57 osób i powodując więcej niż 770 milionów funtów obrażeń.

Aktywny stratowulkan nie stanowił zagrożenia od ostatniego okresu działalności w latach czterdziestych i pięćdziesiątych.

Zostało to jednak ujawnione podczas dokumentu „The Fire Below Us” Amazon Prime, w którym seria małych trzęsień ziemi wskazywała, że ​​magma ponownie zaczęła przemieszczać się pod powierzchnią.

Seria z 1995 roku ujawniła: „Syrena pieśni Mount St Helens rozpoczęła się 20 marca.

„Trzęsło się z trzęsienia ziemi o sile 4,1 stopnia.

„Przez następne 29 dni góra trzęsła się z setkami wstrząsów.

„Częstotliwość osiągnęła szczyt 25 marca z 22 znaczącymi trzęsieniami ziemi w ciągu jednego ośmiogodzinnego okresu.

„W odpowiedzi na rosnące zagrożenie służby leśne rozpoczęły ewakuację personelu i ustanowiły pierwsze strefy zamknięcia i ostrzegły mieszkańców przed niebezpieczeństwami lawin wywołanych trzęsieniami ziemi”.

Jednak dokument ujawnił, jak kilka dni później powstał krater po wybuchu pary i gazu.

Narrator dodał: „Następnie 27 marca wybuch pary i popiołu otworzył nowy krater na szczycie góry, a wulkan podwórkowy w Waszyngtonie zadebiutował w wiadomościach.

„Kilka dni później, drugi większy krater uformował się obok pierwszego.

„Dla wielu nowość łagodnie dmuchającego wulkanu w okolicy była mile widzianą ciekawością, nawet gubernator powiedział, że miała nadzieję zobaczyć wybuch wulkanu za jej życia.

„Wówczas straszne odkrycie – odkształcenie północnej strony St Helens – spowodowało wybrzuszenie o wysokości 200 stóp, które rosło w niewiarygodnym tempie ponad pięciu stóp dziennie”.

Wcześniej ujawniono, jak mrożący krew w żyłach dźwięk przerwał wiadomość rozpoczęła się aktywność wulkaniczna.

Dopiero dwa miesiące później, 18 maja, nastąpiła znacząca aktywność.

O 8:32 rano trzęsienie ziemi o sile 5,1 m, znajdujące się bezpośrednio pod północnym zboczem, spowodowało, że ta część wulkanu ześlizgnęła się około siedmiu sekund po wstrząsie.

Osuwisko, największe w zarejestrowanej historii, podróżowało z prędkością 110 do 155 mil na godzinę i przemieściło się przez zachodnie ramię Spirit Lake.

Osuwisko odsłoniło dacytową magmę na szyi St. Helens pod znacznie niższym ciśnieniem, powodując, że naładowana gazem, częściowo stopiona skała i wysokociśnieniowa para nad nią wybuchły kilka sekund po rozpoczęciu osuwiska.

W wyniku tego wybuch skierowany był w bok na piroklastyczny przepływ bardzo gorących gazów wulkanicznych, popiołu i pumeksu utworzonego z nowej lawy, podczas gdy sproszkowana stara skała objęła ziemię – początkowo poruszając się z prędkością 220 mil na godzinę, ale szybko przyspieszając do 670 mil na godzinę.

Piroklastyczny materiał przepływał przez poruszającą się lawinę i rozprzestrzeniał się na zewnątrz, niszcząc w sumie około 240 mil kwadratowych lasu.

Ogromna chmura popiołu, wysyłana w niebo z północnej stopy św. Heleny, była widoczna w całej okolicy.

Prawie naddźwiękowa eksplozja boczna, obciążona gruzami wulkanicznymi, spowodowała zniszczenia aż do 19 mil od wulkanu.